Labyrint Europa / Alle vroege reizen

'Na een halve dag rijden kom ik bij de pointe du Raz. Als ik niet wist dat de wereld geen einde heeft, als kennis er geen aarde van gemaakt had, hield de wereld hier op, jammerlijk, als een geweldige schreeuw van in elkaar gesmeten stenen, waarin de oceaan holen geslepen heeft waar hij op blaast als op een fluit, donkere, jagende tonen waarbij hij zelf op een trommel slaat die wel de hele wereld tegelijk moet zijn, zo dreunt het. Op een rots waar ik niet bij kan, zitten meeuwen met hun jongen - af en toe stijgt er een op, en valt honderd keer uit zijn eigen vorm, steeds hoger, het trekken van de onzichtbare luchtstroom markerend. Het krijsen kaatst naar alle kanten.

Terug van hier! In de verte verdwijnt het water in de lucht, of is het misschien wel helemaal niets wat ik nu nog zie? Terug, naar waar de rotsen weer het allerdunste, hardste gras verdragen, een eindeloos vaal, groen veld, waarop grote, zwarte raven zitten, zoiets wordt ons bespaard oftewel. Deze dag behaagde het de goddelijke natuur zeer hard op het orgel te spelen.

En terwijl het buiten prachtig en tegelijkertijd waanzinnig aan het verzwarten slaat zingt een zeer hoge mannenstem Purcell op de autoradio: 'I attempt from Love's sickness to fly in vain, since I am myself my own fever and pain.'