Een doodgewone jongen

‘Willy vouwt zijn geweer open om er een loodje in te duwen. Hij wil aandacht. “Claire!” Meer niet. Ik kijk, en daar staat mijn vriendelijke bandiet met zijn luchtkarabijn van de kermis. Hij schiet goed. Willy schiet iedere keer raak als hij dat wil. Ik kijk mee over zijn schouder. Hij mikt en wacht en hij schiet niet. Ik ga even wat verderop staan. Als ik terugkom, zie ik dat hij een foto aan een meisje geeft. Zomaar een meisje. Vroeger, toen ik klein was, mocht ik altijd mee op de foto. Vroeger ik en nu dat meisje. Zomaar.’ Claire is achtenzeventig. Het is nooit wat geworden met haar, behalve dan dat ze altijd redelijk goed in haar vel zat. Dat is al heel wat, begrijpt ze nu, wanneer ze op negenhoog met uitzicht op zee in Oostende denkt aan de tijd van toen. Ze vertelt haar verhaal en dat van die doodgewone buurjongen. Ze vertelt wat ze nog weet en wat ze hoorde van anderen. Claire hield al van Willy toen hij nog een jongen was en zij een meisje. Zij heeft gestudeerd en hij niet. Hij is getrouwd en zij nooit. Willy is uit haar leven verdwenen. En toch verlangt Claire nu heviger dan ooit naar hem en naar toen.