Patricia

Boekenpanel Paagman:
Ga dit samen lezen Wauw, wat een boek! Wij begonnen met lezen en konden niet meer stoppen. Het is spannend, bij vlagen bevreemdend en lekker geschreven. Nadat je de laatste pagina hebt gelezen, laat Terrin je achter in complete verwarring. Een tip van ons boekenpanel: zorg dat (leesclub)vrienden, familie of collega’s dit boek ook lezen want dit is een boek dat nog lang in je hoofd blijft zitten en waar je bijna wel over moet praten. Het verhaal begint met Astrid, een succesvolle vrouw van middelbare leeftijd compleet met droombaan, kind en knappe man. Als ze haar telefoon in bad laat vallen bij het naar bed brengen van haar zoontje, beseft ze onbereikbaar te zijn. Ze staat op, loopt het huis uit en vertrekt. We maken alles mee vanuit Astrid die op koele zakelijke toon verslag doet van haar belevenissen. Ze komt over als een sympathieke maar vooral capabele vrouw die slechts voor een kort moment de draad kwijt was. Maar hoe verder je in het boek komt, hoe meer vragen je hierbij kunt stellen. Want hoe spannend Astrids verhaal ook is, we blijven nieuwsgierig naar de Patricia uit de titel. Om daar achter te komen moet je het boek zelf maar lezen natuurlijk.

Paagman:
In zijn achtste roman speelt Peter Terrin een sluw spel met de lezer, die met steeds meer vragen komt te zitten, maar ten slotte verbluft, verwonderd en bewonderend het boek sluit.

Anne- Boekverkoper Paagman:
Wederom een Pareltje van Terrin. Een Pareltje dat je in verwarring achterlaat, een pareltje dat stemt tot nadenken, een pareltje dat toch gepolijst en afgerond is. Mooi, Mooi, Mooi!

Erika Zollner Houkes:
Verfijnd, duister, mysterieus. Beklemmend. Allemaal rake kenmerken van dit boek. Een minutieus verslag, met onverwachte lege plekken in de tijd, die de lezer zelf moet invullen. Het toch wel vreemde doelloos lijkende gedrag van Astrid doet mij fronsen of in ieder geval aanzetten tot nadenken. En wie is eigenlijk Patricia? Dat is de vraag die zich na verloop van tijd hinderlijk opdringt. Al voor ik op de helft was, had ik al paar keer teruggebladerd om te kijken of ik iets gemist had. Want dat gevoel geeft Terrin mij steeds. Als ik voor mezelf al een redelijk vermoeden had geformuleerd het lezen van deel 1, dan wordt dat direct teniet gedaan. Het tweede deel zorgt onmiddellijk voor verbijstering en aan het slot heb ik nog steeds geen helder antwoord. Er is beslist een trauma geweest. Wat is realiteit en wat zit alleen in Astrids hoofd? Waar is Patricia? De schrijfstijl van Peter Terrin is prachtig. Beeldend, fascinerend, helder, maar afstandelijk, bijna emotieloos. Hier en daar merk je aan het taalgebruik dat hij een Vlaming is. De dialogen zijn zonder de aanhalingstekens voor en achter genoteerd. Dat is iets wat ik persoonlijk altijd wel lastig lezen vind, het is dan net alsof het geen gesprekken zijn, maar onuitgesproken gedachtes. Tegelijkertijd kan dat hier juist wel het doel daarvan zijn; de vage, duistere sfeer wordt hierdoor wel mooi benadrukt. Alsof alles zich alleen maar in Astrids gedachten afspeelt. Dit boek heeft niet een open einde in de zin van dat het gewoon niet nodig is om de rest uit te spinnen omdat de suggesties klip en klaar is. Nee, hier is wel heel erg veel ruimte voor de interpretatie van de lezer. Onverklaarbaar. Het kan alle kanten op. Verzin maar. Ik heb de neiging om het boek direct nog een keer te lezen, zoveel vragen blijven er open. Ik snap er niets van. Of heb ik iets gemist?