Aan weerszijden van de sluier
Anoniem:
Dit verhaal komt vast recht uit het hart, en de spiritueel getinte fantasie van Lucinda Riley. De verteller is Aurora, een meisje geboren en getogen in Dunworley Bay, West-Cork, Ierland. Haar naam (en het verhaal) heeft raakvlakken met Tchaikovsky’s operaballet van The Sleeping Beauty. Lucinda zou Lucinda niet zijn als er geen inkijkje kwam in de voorgeschiedenis van Aurora en Grania in het heden. Als een spinnende diabolo worden de draadjes aangespannen en losgelaten tussen de twee families, die dit kust gebied Dunworley bewonen. De eerste terugblik gaat terug naar West-Cork van augustus 1914. Het is het verhaal van Mary. Daarna volgt als terugblik het verhaal van de jonge Kathleen in het Dunworley van 1970. Het noodlottige verleden blijft als een wolk karma boven de hoofden van de families hangen. Natuurlijk is een sprookje, hoe levensecht ook verteld, geen sprookje als het geen gelukkige afloop heeft. Ook daaraan blijft Aurora, de verteller, trouw. De magie van ‘Het meisje op de rots’ zit in de mysterie van de dood. Is er meer tussen hemel en aarde? Is er een hiernamaals? Doornroosje is een millennium oud mysteriespel en men vermoedt zelfs dat de eeuwige slaap een inwijdingsritueel was voor priesteressen. Aurora, een naam die ‘dageraad’ betekent en die in het Nederlands Doornroosje genoemd wordt, staat symbool voor ons ontwaken na de dood, en het (steeds meer) wakker worden tijdens ons Aards bestaan. Heel knap hoe Lucinda Riley dit sprookje verweven heeft tot een familieband in het magische Ierland. Ze heeft er een romantische vertelling van gemaakt. “Ik weet zeker dat de Meesterverteller, die de draden van het lot door ons leven weeft, daar veel beter in is dan ik ooit zou zijn. En hoewel het ‘waarom’ vaak moeilijk te begrijpen is, moet je er toch vertrouwen dat Hij het goed doet. Dat Hij de redenen kent voor alles wat ons overkomt en ons allemaal een ‘happy end’ zal bezorgen. Zelfs al gebeurt dat pas achter de ragfijne sluier die we ‘dood’ noemen en is het iets wat we tijdens ons leven niet kunnen zien.” Bizar gewoon te bedenken dat Lucinda Riley zelf op vrij jonge leeftijd, vanuit ons perspectief gezien, achter deze sluier terecht is gekomen.
