Herman van Dusselen is 'een beetje anders'. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg.
Dat verandert als hij in een pretpark Jeanette ontmoet. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?
De hartverwarmende en ontroerende roman De achtbaantester is een tragikomisch verhaal over rouwverwerking, anders zijn en loslaten.
5.0 -
7 Beoordelingen
SaskiaSD:
Nancy Olthoff boeit met haar debuutroman over Herman van Dusselen tot de laatste punt. Het boek ontroert en leest als een achtbaanrit: de spanning in je buik voor wat komen gaat, een lach van plezier en een traan als ontlading. Het is bewonderenswaardig hoe Nancy Olthoff pittige levensthema's op ogenschijnlijk luchtige wijze neerzet met een unieke personage als Herman om van te houden. De Achtbaantester is het resultaat van een droom, een parel in haar eenvoud en bevat mooie levenswijsheden. Ik weet zeker dat Nancy ons nog veel meer mooie verhalen gaat brengen. Ik kijk ernaar uit!
Sarah:
Je denkt misschien: een volwassen man die van knikkeren houdt en een obsessie heeft met achtbanen: is dat niet een beetje kinderachtig? Maar als je dit boek gelezen hebt kijk je nooit meer hetzelfde naar een pretpark, een suikerspin of een reuzenbonk. De Achtbaantester is een rijke bron van levenswijsheden en prachtig uitgewerkte metaforen. Origineel, levenswijs en empathisch.
Patricia:
Wauw, wat een geweldig mooi en intens debuut van Nancy Olthoff. De ongemakkelijke momenten en het verdriet waren zo voelbaar, maar dat niet alleen. Ook de zoektocht naar geluk en bevrijding kwamen heel erg binnen. Al lezende werd ik heen en weer geslingerd tussen vrees en hoop. Ik heb genoten van de (ver)beeldende manier van schrijven. In het pretpark was ik een stille getuige van de strijd van Herman. Het huis van Herman kon ik op een gegeven moment uittekenen en ik zag z’n knikkerbanen in alle formaten voorbij trekken. Ik zal nooit meer een speculaasje eten zonder aan Herman te denken en de knikkerverzameling van m’n jongens heeft een nieuwe dimensie gekregen. De Achtbaantester leest als een rollercoaster, met een voelbare g-kracht tijdens de laatste hoofdstukken. What a ride!
Patricia:
Wauw, wat een geweldig mooi en intens debuut van Nancy Olthoff. De ongemakkelijke momenten en het verdriet waren zo voelbaar, maar dat niet alleen. Ook de zoektocht naar geluk en bevrijding kwamen heel erg binnen. Al lezende werd ik heen en weer geslingerd tussen vrees en hoop. Ik heb genoten van de (ver)beeldende manier van schrijven. In het pretpark was ik een stille getuige van de strijd van Herman. Het huis van Herman kon ik op een gegeven moment uittekenen en ik zag z’n knikkerbanen in alle formaten voorbij trekken. Ik zal nooit meer een speculaasje eten zonder aan Herman te denken en de knikkerverzameling van m’n jongens heeft een nieuwe dimensie gekregen. De Achtbaantester leest als een rollercoaster, met een voelbare g-kracht tijdens de laatste hoofdstukken. What a ride!
Meeslepend en humoristisch
Nils:
Het is bijna onmogelijk om alle heerlijke aspecten van dit debuut aan te raken in een review. Korte zinnen. Krachtige relaties. Een boek vol kwetsbaarheid en angst, gedragen door een veelkleurig achtbaanwagentje van humor en liefde. Het boek leest als een achtbaan, dat is misschien nog wel het meest bijzondere. Je wordt heen en weer gesmeten tussen hoop en vrees, tussen leven en dood. Je gaat drie keer over de kop, maar je overleeft, want nergens vliegt het karretje uit de baan. Nancy heeft een zeer vlotte pen en haar toegankelijke schrijfstijl, maakt dat je het boek in een adem uit kunt lezen. Ik heb dat niet gedaan, daarvoor was het gewoon te leuk, ik heb het met veel plezier over een week uit kunnen smeren. En aan het einde dacht ik... nog een rondje!
Doordacht leed met veel humor
Jasper Stoppelenburg:
Heerlijk debuut, knap van Nancy Olthoff om in zo'n leesbaar boek zulk diep leed te verwerken. Mooie opbouw, subtiele referenties en een treffende omschrijving van de Nederlandse krampachtige omgang met rouwverwerking. Gelukkig is er ook ruimte voor hoop en vergeving.
Anoniem:
Leest als een achtbaanrit!
