‘“Als een stoomtrein: Langzame start eenmaal op snelheid en vol op koers was het genieten geblazen!”’
Mevr. C. Kooijman-Van Bakel:
Het duurde even voordat ik de verbanden kon leggen tussen de vele personages en gebeurtenissen, maar toen de personages tot ‘leven’ kwamen, was het genieten van dit eerste deel van een nieuwe reeks! Ik wil graag weten hoe het nu verder gaat met o.a. Hannah en Katja! Hans Rosenfeldt, bekend van De Bergmankronieken die hij samen met Michael Hjorth schreef, heeft met Wolfzomer zijn eerste solothriller geschreven . Maar Hans Rosenfeldt is ook de bedenker van de geweldige serie The Bridge (geweldige serie!) en van Marcella! Wolfzomer speelt zich af in Haparanda, in het noorden van Zweden en vlak bij de grens met Finland. Als er twee dode wolven in de bossen worden gevonden met in de maag de resten van een mens, gaat de politie op zoek naar het hoe en waarom. Het wordt de politie duidelijk dat deze man betrokken was bij een mislukte drugsdeal en vanaf dat moment weet de politie van Haparanda dat er werk aan de winkel is! Hannah Wester, politieagente binnen dit korps van Haparanda, heeft redenen genoeg om zich op haar werk te storten. Eén reden is om haar persoonlijke problemen te ontlopen. Terwijl Hannah en haar collega’s proberen te achterhalen hoe de man in de bossen van Haparanda terecht is gekomen, komt er een golf van gewelddadige gebeurtenissen op het stadje Haparanda af. Het is duidelijk: er is nog iemand op zoek naar antwoorden. Iemand die een spoor van doden achter zich laat. Hoe gaat dit aflopen? En wie is dit? Wolfzomer begint met de ‘gedachten’ van een stervende wolvenmoeder. Een bijzondere maar mooie start, waarvan je later het belang snapt. Vervolgens gaat het over in een spannende proloog. Maar hierna kreeg ik het even wat lastig om echt in het verhaal te komen. Dit kwam voor mij door de hoeveelheid personages en gebeurtenissen waar ik niet direct verbanden tussen kon ontdekken. Dit gedeelte kwam wat warrig op mij over en daar ervaarde ik dan ook geen spanning. Iets wat later, gelukkig, weer goed kwam. Toch bleef het boek boeiend, zelfs in het, voor mij warrige, deel. De geïntroduceerde personages kregen gaandeweg meer gestalte, mede door alle ‘sores’ die ze op hun bordje kregen. Ook de verbanden werden in het verloop duidelijk. Vooral om Hannah Wester moest ik soms ook lachen met haar ‘opvliegers’! Zou de vrouw van Hans Rosenfeldt last hebben (gehad) van ‘opvliegers’? Vroeg ik me af? Maar zonder dollen, na een wat onduidelijke start heb ik een heerlijke thriller gelezen en ik kijk echt uit naar het vervolg van Wolfzomer! Ik hoop dat het niet te lang gaat duren, want ik zat er net lekker in! Kom maar door Cargo met deel twee!
