Een verhaal met levensechte en ijzersterke personages; alsof ik naar een film kijk!
Mevr. C. Kooijman-Van Bakel:
Wie het eerst komt : wederom een Scandinavische thriller. Je zou denken dat ik daar echt van houd; en dat is dan ook een correcte gedachte! Dit is al het derde deel in de serie, helaas heb ik de eerste twee delen (nog) niet gelezen. Toch was dat geen enkel probleem! Jens Rudberg Karlsson, de baas van een Zweeds mijnbouwbedrijf die eerder werd ontvoerd, wordt vermoord aangetroffen in een zomerhuis. Men verdenkt drie extremistische klimaatactivisten van de ontvoering en twee van daarvan zijn ook dood gevonden in hetzelfde huis. Van de derde ontvoerder ontbreekt elk spoor. Hoofdinspecteur Carl Edson en zijn team worden ingeschakeld en bij het grondig doorzoeken van het zomerhuis vinden ze in een kast een jonge, blinde vrouw die onder het bloed zit en helemaal van de kaart is. Deze blinde vrouw, Edith Ekholm, legt een ietwat warrige getuigenis af, wat op zich niet zo gek is na wat ze heeft meegemaakt. Carl zorgt voor persoonlijke beveiliging voor Edith, omdat ze er niet zeker van zijn dat Edith veilig is voor de derde ontvoerder. Toch blijkt Edith ineens spoorloos; is ze ook ontvoerd? Heeft ze zelf de beslissing genomen ergens anders heen te gaan? Edith is de enige die de vragen waar Carl en zijn team nog mee zitten zou kunnen beantwoorden. De zaak verloopt chaotisch en telkens als ze denken een stap dichter bij de waarheid te komen, lijkt het achteraf alsof ze twee stappen achteruit hebben gezet. Ik vertelde het al, de eerste twee delen heb ik nog niet gelezen, maar daar ben ik nu toch zeker ook nieuwsgierig naar! De personages zijn echt sterk, ik vond vooral ‘Edith Ekholm’ een erg interessant karakter, maar ook de interacties die ze heeft met andere personages en hoe die dan weer op haar reageren. Ondanks het aantal personages en het feit dat ik er geen kende van voorgaande delen, was het heel eenvoudig “iedereen” te plaatsen. Zo goed weergegeven, beschreven en zo’n eigen karakter hadden ze, dat het bijna leek alsof ik er naar keek in plaats van het las. Ik verbaas me elke keer weer, waarom ik toch zo van Scandinavische thrillers houd, (ook van series trouwens). Ik houd ook van stevige thrillers die met vaart lezen. Het liefst heb ik dat mijn hoofd overuren draait om te ontdekken hoe het in elkaar zit. Dat is meestal helemaal niet zo met Scandinavische thrillers, daar krijg ik vaak juist een gevoel van vertraging bij. Ik kan er eigenlijk zelf de vinger niet goed op leggen: waarom lees ik ze zo graag? Hoe leg ik het dan uit? Wie het eerst komt: een zeer meeslepend verhaal, een genoegen om te lezen! #Heerlijk!
