De vrouw op het perron

Mieke Wijnants:
OVER DE COVER: Op een witte ondergrond zie ik een prachtige voor het merendeel gele roos. Daaronder staat de titel in het rood. Nadat ik het boek heb gelezen kom ik tot de conclusie, dat deze gele roos in feite het hele verhaal vertelt. Ook de witte ondergrond en rode letters zijn niet zomaar gekozen. Ik leg dit uit als: sneeuw en liefde. De cover straalt iets moois, breekbaars, liefderijks en stilte uit. Sublieme combinatie. Prachtig! OVER DE INHOUD: Het verhaal speelt zich af in Den Haag, Rotterdam, Delft en omstreken in de jaren zestig. Cornelia is getrouwd met Henk, die sinds een aantal jaren is veranderd in een stuurse, botte echtgenoot, die Cornelia veelvuldig kleineert, commandeert en daarbij weinig thuis is. Wat had ik te doen met Cornelia. Vond haar meteen beminnelijk en kreeg een aversie jegens Henk, wat allengs erger werd. Cornelia is geboren op 6 januari 1917 samen met haar tweelingzusje Geertje. Geertje is echter na 10 dagen overleden. Dit heeft Cornelia altijd als een gemis ervaren. Met haar vader heeft ze een speciale band en samen ondernemen ze veel. Zijn passie voor paarden brengt hij over op Cornelia. Op een dag gaat de dan 51-jarige lieve zorgzame Cornelia naar de markt in Delft waar ze heeft afgesproken met vriendin Martje. Tijdens deze reis komt ze op het perron oog in oog te staan met haar spiegelbeeld. Deze vrouw draait zich abrupt om en baant zich een weg in de drukte Cornelia in totale verwarring achterlatend. Thuisgekomen probeert ze haar verhaal aan Henk te vertellen, maar deze reageert niet en doet het na een paar maanden af als flauwekul. De vrouw op het perron blijft Cornelia bezighouden en ze neemt haar vriendinnen Martje en Nellie in vertrouwen. Samen gaan ze op zoek naar de mysterieuze vrouw. Het kan haar tweelingzusje niet zijn, want deze is immers overleden, maar wie is deze vrouw dan wel? Deze roman vertelt niet alleen de zoektocht van Cornelia, maar geeft ook een kijkje in het verleden. De oorlogsjaren, de hongerwinter, paarden en beroepen die verdwijnen uit het straatbeeld, haar jeugd, verhalen van haar vader en moeder en foto’s van lang geleden. Een prachtig stukje geschiedenis waar de auteur voortreffelijk research naar heeft gedaan. Ik waande me terug in de tijd dat de bakker, melk-, schillen- vodden- en kolenboer nog met paard en wagen aan huis kwamen en dat voelde als een warme deken. Een stukje nostalgie. Daarnaast zijn er een aantal bladzijden cursief gedrukt waarin ik een oudere vrouw volg, waarvan vooralsnog niet bekend is wie het is en of zij een rol heeft in dit verhaal. In het nawoord vertelt de auteur hoe ze op het idee is gekomen om deze roman te schrijven en zelfs dit is spannend en ontroerend. MIJN MENING: Dit boek blijft boeien tot de laatste bladzijde, is spannend en meeslepend. Ik wilde doorlezen, weten wie, wat, hoe en waarom. Al had ik op een gegeven moment wel een vermoeden, maar moest echt wachten tot het plot, dat zeer verrassend is. Het karakter van Cornelia wordt goed uitgediept, maar ook van de andere personages kreeg ik een goed beeld, zodat ik mij perfect kon inleven. Situaties worden duidelijk beschreven daardoor kon ik meeleven- en voelen. De auteur wist mij te beroeren met haar verhaal en de manier waarop ze alles verwoord. Prachtige zinsopbouw, mooie woordkeuze, de spanning langzaam opvoerend en vasthouden. Ondanks mijn nieuwsgierigheid en ongeduld is de auteur in staat om het verhaal dusdanig te vertellen dat er een soort rust uitgaat van deze roman. Dit was heerlijk lezen. Ze heeft een verhaal weten te creëren dat mij het gevoel gaf kalmerend pianospel en kabbelende beekjes te horen en waarvan de uitvoering tot het eind één groot vraagteken blijft. Dit vind ik zeer knap voor een debuut. Heb genoten van deze roman en kijk vol verwachting uit naar het tweede boek van deze auteur.

Nadine Kuiper:
"De vrouw die tegenover haar stond, leek als twee druppels water op haar. (...) Het was haar spiegelbeeld." Op het station van Delft loopt Cornelia een vrouw tegen het lijf die precies op haar lijkt. Het is haar evenbeeld en ze dragen zelfs dezelfde kleding. Cornelia probeert de vrouw te achtervolgen om haar aan te spreken, maar ze raakt haar kwijt in de menigte. Cornelia kan er maar niet over uit wat er gebeurd is. Ze weet dat ze een tweelingzusje heeft, maar zij is een paar dagen na hun geboorte overleden, dus zij kan het niet zijn, toch? Cornelia wil thuis haar verhaal kwijt, maar haar man Henk is vaker niet thuis dan wel. En als hij thuis is behandelt hij haar heel erg bot. Ze wacht op het goede moment om het aan haar vader te vertellen en vragen te stellen, maar ze wil geen nare herinneringen oproepen. Een goede vriendin van Cornelia besluit haar te helpen in de zoektocht naar de vrouw van het perron. "'U moet proberen ervan af te zien uw zuster overal te zoeken.' 'Ik kan het zoeken niet laten, ik zal mijn andere helft vinden'". Agnita de Ranitz (1952) volgde een opleiding kunstgeschiedenis aan de Ecole du Louvre in Parijs. Na haar huwelijk in 1978 bleef zij in Frankrijk wonen; de laatste 15 jaar is zij actief als gemeenteraadslid. Hoewel Frankrijk al bijna veertig jaar haar thuis is, komt Agnita nog geregeld en met veel plezier in Nederland. Zij aarzelde dan ook niet om dit boek te laten afspelen in de omgeving waar zij haar jeugd doorbracht. De vrouw op het perron is het debuutroman van de auteur. De inspiratie voor dit verhaal haalde ze uit een krantenartikel, waarin een oproep stond van een oudere dame die op zoek was naar haar tweelingzus. Dit boek heeft weinig personages. Het draait echt om Cornelia en haar reactie op het zien van de vrouw op het perron. Cornelia is een hele lieve, wat naïeve vrouw, die geen vlieg kwaad doet. Het is schrijnend om te lezen hoe ze door haar man Henk behandeld wordt. Als lezer gun je haar een verzetje en hoop je dat er een mooie hereniging met de vrouw van het perron volgt. Er zijn een aantal hoofdstukken die schuingedrukt zijn. Daarin volgen we een oudere zieke dame die iets op haar kerfstok heeft. Wat dat is wordt aan het einde van het boek duidelijk. Het verhaal bevat veel dialogen die af en toe wat gekunsteld overkomen. Deze dialogen zijn er duidelijk om de lezer wat over te brengen, maar komen niet over als natuurlijke conversaties. De tempo van het verhaal is niet hoog, maar dat is niet storend. De vrouw op het perron is heel aandoenlijk verhaal en een trip down memory lane voor de hoofdpersonages. Heel langzaam wordt de lezer voorbereid op wie de vrouw op het perron is en wat er aan vooraf is gegaan. Het verhaal speelt zich af in de jaren '60 in Den Haag en in Rotterdam. Maar de personages grijpen ook regelmatig terug naar ervaringen uit het verleden. Er komt ook een stukje geschiedenis voorbij van de paardenwagens en trams. Dit boek zal zeker ook de mensen aanspreken die rond die tijd daar zijn opgegroeid.

Ietje Préel:
Een mooi verhaal in een vlotte stijl. In haar debutroman weet Agnita de Ranitz haar creativiteit ten volste te benutten door diverse technieken, zoals bij voorbeeld de chronologische loop van het verhaal af te wisselen met flashbacks en ogenschijnlijk onafhankelijke tekstfragmenten die pas later hun betekenis krijgen. Ook brengt zij een beeld tot leven van het typische Hollandse bestaan uit de jaren zestig met frappante details, waarbij ook het taalgebruik vaak is aangepast met uitdrukkingen van vroeger. Zo leven wij met de hoofdpersoon mee en volgen de ontwikkelingen van haar gemoedstoestand tot op het laatst!

M.C. Peterse:
Ik werd het boek ingezogen. Hoe de schrijfster ons meeneemt in haar verhaal, geweldig. De spanningsopbouw en mijn nieuwsgierigheid, hebben mij vergeten om zelfs een keer te lunchen. De plekken in Rotterdam en de beschrijving binnen in het oude Sint Franciscus Gasthuis en Simeon & Anna, lieten mij weer door hun gangen lopen. Duwend achter een ziekenhuisbed. En dan de vastberadenheid en doorzettingsvermogen van Cornelia om toch haar gevoel te volgen. Prachtig... Agnita de Ranitz... bedankt! Ik kijk uit naar een volgend boek.

gardy&jan :
We hebben "de vrouw op het perron" met genoegen gelezen. Het is een goed verhaal en een echte slaapsteler.

Dhr. C.C. Gevers Deynoot:
Een schitterend boek dat met grote passie is geschreven. De clou van het verhaal houdt je in z'n greep en wordt pas op de laatste pagina's onthuld... Een aanrader om met vakantie mee te nemen!

Mevr. M. van den Bos-Brabers:
We hebben het boek met veel plezier gelezen, we konden het bijna niet weg leggen, je wil zo graag het mysterie ontrafelen.Het boek blijft je van het begin tot aan einde boeien, de spanning wordt langzaam opgebouwd. Steeds meer kruipt de schrijfster in de hoofdpersoon van Cornelia en weet ook heel goed haar gevoelens van hoop en wanhoop te omschrijven. Schrijfster geeft ook heel goed de tijdgeest weer met veel markante details van Rotterdam en DenHaag in de zestiger jaren. In een woord een aantrekkelijk boek met een bijzondere ontknoping.

A Ottervanger-Pabbruwe:
De roman De vrouw op het perron is het zowel qua onderwerp als qua verhaallijn opmerkelijke debuut van Agnita de Ranitz. De in Frankrijk wonende Nederlandse schrijfster weet de lezer van de eerste tot de laatste bladzijde te boeien met het relaas van de zoektocht van een vrouw naar haar dood gewaande tweelingzusje. De auteur heeft zich volledig in hoofdpersoon Cornelia ingeleefd en weet overtuigend haar gevoelens van hoop en wanhoop weer te geven, waardoor de lezer zich als het ware met haar gaat vereenzelvigen. Het verhaal speelt zich af tegen het beeldende decor van een wereld die wij niet meer kennen, het Rotterdam van voor de oorlog, de paardentram … de Ranitz heeft zich in die voorbije wereld terdege verdiept, wat blijkt uit fraai uitgewerkte beschrijvingen vol saillante details. Kortom een pakkende geschiedenis met een verrassende ontknoping.

Hanneke Tinor-Centi:
Het boek ‘De vrouw op het perron’ vertelt het verhaal van Cornelia en speelt zich af in het Rotterdam en Den Haag van de jaren 60. Wanneer Cornelia op het perron van Delft plotseling oog in oog staat met een vrouw die sprekend op haar lijkt, is zij ervan overtuigd haar tweelingzus te hebben ontmoet. Dat is echter volstrekt onmogelijk. Haar tweelingzus is namelijk kort na de geboorte overleden. Maar wie is dan die vrouw op het perron? En wat heeft de gele roos die Cornelia vindt, ermee te maken? Ontdekt Cornelia de waarheid? Je leest het in ‘De vrouw op het perron’! Visie van de recensent ‘De vrouw op het perron’ is een heerlijk boek. De Ranitz weet de spanning prima op te bouwen en te bewaren. Tot op het eind heb je werkelijk geen idee van de afloop en dan nog word je verrast door het uiteindelijke plot. De Ranitz combineert haar plezierige schrijfstijl met een fijn vleugje humor. De personages zijn uitstekend gekarakteriseerd. Zonder eindeloze persoonsbeschrijvingen, maar puur door middel van pakkende dialogen, weet De Ranitz de kern van haar personages te doorgronden voor haar lezers. Voor de hoofdpersoon Cornelia, een bescheiden vrouw, vatte ik al snel sympathie op, ondanks het feit dat ik haar –om haar onderdanigheid jegens haar echtgenoot- soms wel door elkaar wilde schudden. Aan de man van Cornelia, Henk, ging ik allengs een grotere hekel krijgen! Wanneer een schrijver dat voor elkaar weet te krijgen, heb je je personages uiterst kundig neergezet. Daarnaast zijn de details waarmee De Ranitz de tijdgeest weergeeft, knap in het verhaal verweven en met subtiele coleur locale gecompleteerd. Ik kon ‘De vrouw op het perron’ nauwelijks wegleggen. Ik wilde persé het mysterie ontrafeld hebben.

Dhr. C.H.V. de Villeneuve:
We hebben dit boek met veel plezier gelezen, tegelijk een geestige variant op een detective als een mooi tijdbeeld, met Speenhoff, het Rotterdam en Den Haag van de jaren 60 die mij nog zo helder op het netvlies staan, tot aan het wereldgebeuren in die tijd toe (ik deed eindexamen tijdens de Praagse lente en zat bij de inval van de Russen aan de radio gekluisterd, heb toen het nieuws ook gedetailleerd opgeschreven in mijn agenda). Ik kan mij zo voorstellen dat de schrijfster nogal eens met een glimlach op haar lippen heeft zitten schrijven, de humor sprak me bepaald aan. Soms moest ik denken aan Thomas Rosenboom's "Publieke Werken", waar ook van die door hun emoties gedreven mensen in voorkomen, maar dat stond mij destijds nogal tegen door het cynisme dat erin doorklonk, terwijl ik dit boek veel menselijker vind.

Anoniem:
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Wat ik knap vind van de schrijver, is dat zij er in slaagt om zo te schrijven dat ik tot het laatst toe niet alleen geboeid was maar ook werkelijk benieuwd bleef naar de afloop. En het is erg grappig om weer geconfronteerd te worden met het leven in de jaren zestig. Wat mij betreft doet zij ook dat heel kunstig, vooral omdat het er nergens dik bovenop ligt. Het leven in die periode krijgt weer iets heel vanzelfsprekends. Het fenomeen (eeneiige) tweeling is mij in toenemende mate gaan intrigeren.